WHORSES

Recht vanuit de drassige prairies van Kortrijk gorde WHORSES zich stevig in het zadel der Belgische rock sinds hun eerste noise echo’s weerklonken, ergens in 2017. Deze vier cowboys vonden elkaar in een onbestemde queeste naar iets muzikaal nieuws, apart, scheef of eigenaardig — ruw, hard en compromisloos, maar zonder te weten waar ze op dat moment exact naar hunkerden. Vlak nadat die intensiteit zowat hun handelsmerk werd, druppelden er gestaag maar zeker een resem andere invloeden binnen. Winters, gerenoveerde repetitieruimtes en lockdowns deden de band grijpen naar akoestische set-ups en verwacht ook niet dat die met country-doordrenkte songs klinken als uw doorsnee singer-songwriter: WHORSES zou
WHORSES niet zijn zonder dat edgy, weird of ongewoon intrigerende randje rond alles wat ze creëren.

In feite verkent WHORSES doelbewust alles wat er in hun eigen universum kán bestaan, nooit bedeesd om vervolgens te experimenteren met wat daar dan ook maar uitkomt. Net zoals pakweg WEEN ervaart de groep geen beperkingen of verwachtingen in muziek, maar juist een eindeloze stroom aan mogelijkheden. Voeg daarbij nog een prominente portie humor en een laagje zelfrelativering, en je snapt snel waarom het naamloze debuut van deze band wel een dubbelalbum moest worden: nergens beperkt in stijl of genre, maar tot de nok gevuld met quasi alles waar het viertal doorheen de jaren aan werkte.