Wish you were here
April 2023
Op 23 januari 2019 veranderde het leven van Simon Casier. Die dag overleed zijn oudere broer Wannes aan de gevolgen van een noodlottige val. Hij raakte in coma en zweefde wekenlang tussen leven en dood, maar al snel werd duidelijk dat Wannes het niet zou halen. Hij werd amper 34. De broers waren twee handen op één buik. In hun tienerjaren zaten ze na school haast elke dag samen muziek te maken. Pingelen en prutsen tot er iets ontstond dat op een song leek. Eigenlijk droomde Simon ervan om wielrenner te worden. Alleen vond hij de drie jaar oudere Wannes er verdomd cool uitzien met een gitaar in handen. De fiets moest plaats ruimen voor een bas. Dezelfde bas die later cruciaal zou worden voor het geluid van Balthazar, intussen één van België’s meest succesvolle rockbands. “Zijn dood was verschrikkelijk en kwam totaal onverwacht”, vertelt Simon. “Ik keek ontzettend naar hem op. Hij is de reden dat ik muziek ben beginnen maken. We zaten samen in dezelfde scene en deelden een passie voor dezelfde platen. We snapten elkaar, ook muzikaal.”
Het verwerkingsproces resulteert vier jaar later in Wish you were here, een nummer – nee, een compositie- waar je onmogelijk onverschillig bij kan blijven. De muziek komt vanaf de eerste seconde binnen. Dit is geen plaat die je opzet terwijl je de afwas doet of een boekje leest. Je moet ervoor gaan zitten, ook al omdat de emotionele impact van tekst en muziek van die aard is dat je er achteraf even van moet bekomen. Zelf noemt Simon het een moeilijke, maar noodzakelijke plaat. Iets wat hij moést doen. Een gewoon liedje schrijven vond hij wat flauw, maar een concreet beeld van wat het dan wél moest worden had hij eigenlijk ook niet. En dus begon hij gewoon bij het begin, zonder vooropgezet plan. Componeren als onderdeel van een verwerkingsproces dat uiteindelijk bijna vier jaar in beslag heeft genomen. De muziek bloeit open als een reis waarbij elke passage nieuwe verrassingen prijs geeft. Er zit jazz in, maar net zo goed progrock en elektronica. Op nog andere momenten heb je dan weer de indruk naar de soundtrack van een Franse sixtiesfilm te luisteren. De bloedmooie strijkersarrangementen zijn van Wietse Meys, maar kunnen zich meten met het beste van Burt Bacharach. Telkens opnieuw sluipen nieuwe elementen de compositie binnen, neemt de muziek een andere wending om dan later toch weer terug te keren naar vertrouwd terrein. Kan je repetitief zijn zonder in herhaling te vallen? Ja, dat kan. Wat vast staat is dat Casier een haast onmogelijke opdracht tot een goed einde brengt: de spanningsboog meer dan drie kwartier strak houden. “De uitdaging was vooral om het voor mezelf boeiend te houden, want ik raak heel snel verveeld.”
De tekst kwam als laatste tot stand. Verwacht geen poëzie of rare metaforen. Dat zou gezien de thematiek niet gepast hebben. Simon zingt heel concreet over wat Wannes overkomen is, haalt herinneringen op, en laat er geen twijfel over bestaan welke immense leegte zijn dood achterlaat. Wish you were here is een eerbetoon. Een afscheid ook. Therapie voor maker én luisteraar. Een plaat die zoals alles wat Simon Casier onder zijn alter-ego Zimmerman doet, ontstaan is uit een nijpende noodzaak. Nee, dit is geen voer voor de hitparade. Dit valt niet onder de noemer popmuziek die je hap-slik-weg consumeert. Het is wél een emotionele rollercoaster. En een plaat zoals die nooit eerder is gemaakt. Niet in België. Maar ook niet daarbuiten.