Jelle Denturck ken je als frontman van DIRK., waarmee hij naar eigen zeggen ‘de laatste jaren lekker veel herrie heeft gemaakt’. Maar eigenlijk vindt hij zichzelf een geweldige softy, met een platenkast vol melancholische indiepop en rock: Bowie, Beatles, Lou Reed, Elton John, Nina Simone, Anohni & The Johnsons, Sufjan Stevens, Perfume Genius, Wilco, Tobias Jesso Jr. … er schuilt in Denturck duidelijk een kant die bij DIRK. niet makkelijk naar buiten komt.
Daar was het volgens hem nu weleens tijd voor geworden. Als Dressed Like Boys wou hij songs schrijven en een plaat maken die helemaal van hem zijn. Niet om er een egotrip van te maken, maar bij wijze van zelfonderzoek. Denturck zingt over de zoektocht naar zijn persoonlijke vrijheid, over zijn dierbaarste vrienden, zijn homoseksualiteit en relatie, maar gaat ook lelijke thema’s als gaybashing niet uit de weg. Persoonlijker en breekbaarder wordt het niet.
Muzikaal sijpelt bovenstaande platenkast ontegensprekelijk door, en de sound van Dressed Like Boys grijpt vooral terug naar de jaren 70. Die loodst Denturck de 21e eeuw in met taperecorders, (echte!) strijkers, Wurlitzers, Rhodes, koekendozen drumsounds en een fijn weerzien met de (vleugel)piano, het eerste instrument waar hij als kind op leerde spelen.
Hoe graag Denturck ook herrie maakt met DIRK., met Dressed Like Boys kan hij de volumeknop even wat meer naar links draaien voor een openhartige kijk in zijn ziel.
